Voorwoord
-Scroll down for English-
Lieve lezers,
Ook zoals elk voorwoord in een boek is het niet nodig om het te lezen, maar het geeft wel context over het verhaal en de intenties van de schrijver. Voordat ik deze zoektocht deel wilde ik eerst iets eruit gooien, en dat was blijkbaar deze tekst.
Achtergrondinformatie is ook handig: in 2021 kocht ik een fotoalbum in een antiekwinkel voor € 7,50. Het bleek te gaan over een Rotterdamse man en vrouw die een reis maakte naar de Franse Alpen. Ik raakte geïntrigeerd door hun foto’s en ook door hen. Ze bleken Hannie en Billo te heten, volgens de ansichtkaarten die ook in het album zaten. Ik besloot uit te zoeken wie ze waren, wat er is gebeurd in hun leven en wat er nog van ze over is. Het begon in 2021, en ik heb het weer opgepakt sinds januari dit jaar. Vanaf het begin leefde ik toe naar het moment om dezelfde reis te maken die voor hen zo mooi was. En dat heb ik nu (voor een deel) gedaan. Voor het lange verhaal: klink op deze link.
28.9.2024, Rotterdam.
Binnen een korte tijd is er zo veel gebeurd en hebben we zó veel plekken gezien uit het album, dat het me niet lukte om het meteen op te schrijven. Dat is nu twee weken geleden ongeveer. Er was iets geks met deze reis, en ik ben nog steeds aan het uitzoeken wat dat dan was. Misschien was het gek omdat ik drie jaar lang ervan gedroomd had die plekken op te zoeken, en nu was het echt. Op momenten dat we de plekken van een foto vonden was ik heel blij, verbaasd, het voelde écht alsof ik aan het tijdreizen was. Er was ook niet veel veranderd omdat in de bergen de tijd een beetje stil staat. Elke seconde zocht ik gespannen naar bepaalde punten uit het album. Niet wetende of het nog bestond, hetzelfde eruitzag of totaal anders was geworden. Elke hoek, bocht, muur, berg kon een aanleiding zijn en ik wilde helemaal niks missen.
Ik probeerde te denken aan Hannie & Billo, aan wat zij dachten en wat ze hadden gezien. Zoals in elke zoektocht zocht ik ook hier naar gebouwen, bomen en objecten die er toentertijd ook al waren. Die hen hebben gezien (dus de gebouwen kijkend naar Hannie & Billo). En elke dag vond ik ook weer andere aanwijzingen uit het album. Opeens zag ik bijvoorbeeld de route die ze hadden gereden, de plekken waar ze langs zijn gekomen maar niet hebben gefotografeerd en vond ik het hotel waar ze verbleven waar ik in Rotterdam nooit achter had kunnen komen. Door er te zijn ging ik anders kijken naar de foto’s. Veel intenser, want alles kon nu dichtbij zijn. Ik zocht de bergtoppen die op de achtergrond van de foto’s stonden en hield de foto’s ervoor om te zien of ze dezelfde pieken en dalen hadden. Als je opeens omringd bent met de context die altijd miste, komt er een hele nieuwe laag aan informatie naar boven.
Dus ik deed ze na, zocht dezelfde plekken en fotografeerde hetzelfde. Maar omdat Billo analoog schoot en dus keuzes moest maken, keek ik ook naar wat hij misschien toch had willen fotograferen maar er voor koos om het niet te doen. Hier hadden ze de ansichtkaarten ook voor gebruikt denk ik. Zoals bij de eerste stop in Grenoble toen ze de liftjes pakten: ze schreven dat er geen uitzicht was omdat het bewolkt was. Dus daarom heeft hij er misschien ook geen foto van gemaakt, maar wel een ansicht kaart ervan gekocht. Zuinig izjn met foto’s maken is voor mij in het digitale tijdperk natuurlijk niet aan de orde, maar wilde wel proberen in hetzelfde tempo foto’s te maken. Dus aandachtig, spaarzaam en langzamer. Op de dag dat wíj dezelfde liftjes namen was het kraakhelder. Dus ik maakte een foto met mijn analoge camera.
Maar boven op de berg in Grenoble voelde ik me eigenlijk doelloos. ‘En nu?’, dacht ik. Het heeft helemaal geen zin om precies te doen wat zij deden, want ik weet het allemaal niet precies en anders is het al een keer beleefd. Waarom zou ik dan hetzelfde doen? Ja het hielp mij hun reis en route beter begrijpen. En nu kan je de verschillen zien van toen en nu. Dat is op zich interessant. Maar is dat wat ik wil? Waarom voelt dat niet zo? Soms snapte ik het even niet meer, waarom ik dit deed en waarom het belangrijk was. Maar ik moest toch echt. Want ik was zo ver gekomen. En het was nou eenmaal blijkbaar belangrijk voor mij.
Wat voor mij interessanter was, bedacht ik me terwijl ik diezelfde foto van Grenoble maakte, is om te filosoferen over wat ze tussen de foto’s in hadden gezien. Onderweg naar de foto zeg maar. Of op welke plek ze hadden gestaan toen ze de foto maakten. Dan kijk ik naar hen, in plaats van op hun plek te staan. Die rol voelde beter.
Elke keer als ik mensen aansprak over het album (in heel gebrekkig Frans, gebaren en google translate) en ze een vraag stelde vroegen ze me enthousiast ‘waarom doe je dit? Is het familie?’. En dan zei ik ‘nee het is geen familie, en ik weet niet waarom ik dit doe’. Of ‘daarom’. Met een vriendelijke glimlach dan wel, niet zo droog als dat het nu klinkt. Maar ik weet het ook echt niet. En dan dacht ik te kunnen zien dat ik ze teleurstelde met mijn antwoord. Is het dan zo veel belangrijker en mooier als het wel familie was geweest? In plaats van wildvreemden. Vind ik eigenlijk niet.
Ik weet dus alleen dat ik het wil en moet doen. Dat het me houvast geeft. Dat het me leert over het leven, de tijd, over herinneren en over vergeten. Over de banaliteit van leven, wat we achterlaten als we doodgaan. Het helpt me nadenken over belangrijke vragen als: Wat is er van ons te vinden als we er niet meer zijn? Hoe word je herinnert? Hoelang duurt een herinnering? Kan een herinnering die niet van mij is, wel van mij worden?
Er waren mooie momenten en ontmoetingen in een verschrikkelijk mooie omgeving die ik heb mogen beleven door Hannie & Billo. Een reis maken naar het buitenland om aan de hand van een fotoalbum uit 1939 de Franse Alpen te ontdekken, is een grote droom die uitkomt. Toch was ik tussen het zoeken door een beetje lamgeslagen en misschien ook verdrietig. Misschien was de magie van het dromen weg, want het was nu echt. Ik ben een soort grens overgegaan. Bewust. Maar ik wist nog niet zeker of die bestond voordat ik dit ging doen. Maar dat gespannen, lamgeslagen gevoel viel dan weer even weg als we een plek hadden gevonden uit het album. Dat voelde alsof ik een code had gekraakt. Of als ik door een dorpje liep opzoek naar een lichte hoek in een huis, dat overeen kwam met een foto van 85 jaar geleden. Of als ik met handen en voeten moest vragen aan een Fransman waar dit ene gebouw was. Dan was ik heel gelukkig.
Eerst wilde ik het verhaal invullen, en niet alles weten. De onwetendheid was de fantasie en romantiek die ik nodig had. Nu weet ik ook niet alles, maar wel meer. En ik weet dat ik op zijn minst bijna alles te weten ga komen. Wie zij echt waren, wat ze echt hebben meegemaakt, en wie ze echt van elkaar waren. Het is nu niet meer fictief. Het is nu in de echte wereld, met echte bergen, met echte mensen en echte herinneringen.
Ik dacht eraan deze blog te gebruiken om te vertellen wat ik heb gezien. Misschien kom ik er dan langzaam achter waarom ik dit wil. Of niet, maar dan heb ik de reis in ieder geval vastgelegd.
- Jet
Foreword
Dear Readers,
Like any foreword in a book, it is not necessary to read it, but it does provide context about the story and the intentions of the writer. Before I share the quest, I wanted to throw something out there first, and that was apparently this text.
Background information about the project: in 2021 I bought a photo album in an antique shop for €7,50. It turned out to be from a man and woman from Rotterdam who took a trip to the French Alps. I became addicted to their photos and also to them. Their names were Hannie and Billo, according to their postcards. I wanted to find out who they were, what happened in their lives and what is left of them. This project started in 2021, and I picked it up again since January this year. Since the beginning, I lived towards the moment to make the same trip that was so beautiful for them. And I have now done precisely that, altough some parts have to be done next year. For the long story: click on this link.
28.9.2024, Rotterdam.
Preview of me showing the album to a woman who is living in one of the places I was looking for.
So much has happened in such a short amount of time, and we have seen so many places from the album that I couldn't write it down right away. That was about two weeks ago. There was something strange about this trip, and I'm still trying to figure out why that was. Maybe it was strange because I had dreamed of looking for those places for three years, and now it was reality. There was pressure. At the moments when we found the exact places of the photograph, I was very happy. Surprised, because it actually felt like I was traveling through time. Not much had changed either because time stands still in the mountains. Every second I searched tensely for certain points from the album. Not knowing whether it still existed, looked the same or had become completely different. Every corner, bend, wall, mountain could be a lead and I didn't want to miss anything at all.
I tried to think of Hannie & Billo, of what they were thinking and what they had seen. As in every project, I also looked for buildings, trees and objects that were there at the time. Anything that might have seen them. And every day I found new clues from the album. Slowly their route became clear to me, I saw the places they had passed but had not photographed, and I found the hotel where they stayed that. Which I had never been able to find if I had stayed in Rotterdam. Being there made me look at the photos differently. Much more intensely. Because everything could be close now. I looked for the mountain tops that were in the background of the photos and held the photos up to see if they had the same peaks and valleys.
So I imitated them, looked for the same places and photographed the same views. But because Billo shot analogue and therefore had to make choices, I also looked at what he might have wanted to photograph but chose not to. I think they used the postcards for this reason too. Like the first stop in Grenoble when they took the famous cable car. They wrote to their family that they couldn’t see anything, because of the cloudy weather. So maybe that's why he didn't take a picture of it. I think. But on the day that we took the cable car, the sky was crystal clear. So I took a picture with my analogue camera.
But on top of the mountain in Grenoble I actually felt aimless. 'And what now?', I thought with a cynical tone. There's no point in doing exactly what they did, because I don't know exactly and it's already been experienced once. Why should I do the same? Yes, it helped me understand their journey and route better. And now you can see the differences between then and now. That's interesting maybe. But is that what I want? Why doesn't it feel that way? Sometimes I just didn't understand it anymore. Why I did this. Why it was important. But I really had to. Because I had come this far. And it just was that important to me.
What was more interesting to me, I thought while I was taking that same photo of Grenoble, is to philosophize about what they had seen between the photos. On the way to the photo, so to speak. Or where they had been standing when they took the photo. This way I could look at them, instead of standing in their place.
Every time I spoke to people about the album (in very broken French, with gestures and Google Translate) and asked them a question, they would enthusiastically ask me ‘why are you doing this? Is it family of yours?’. And then I would have to say ‘no, it’s not family, and I don’t know why I’m doing this’. With a friendly smile of course, not as dry as it sounds now. But I really don’t know. And then I thought I could see it in their faces that I was disappointing them with my answer. Would it be so much more important and beautiful if it had been family? Instead of complete strangers. I don’t really think so.
So all I know is that I want to and have to do it. That it gives me something to hold on to. That it teaches me about the
